Σήμερα, 25/2/2015, πήρα μια μεγάλη χαρά! Δεκαεννιά απίθανα πρωτάκια απάντησαν στο email που είχα στείλει και ζητούσα συνεργασία για την αντιμετώπιση του προβλήματός μου. Μέχρι και εικόνες με σύννεφα λέξεων έφτιαξαν! Τόσο πολύ χάρηκα που πήρα το θάρρος να παραθέσω την αλληλογραφία μας! Είναι πολύ ενθαρρυντικό να δέχεσαι τόσο ενθουσιώδη μηνύματα από παιδιά. Νιώθω ανακουφισμένος!
Το 1o email μου, με θέμα: "Θέλω να μιλήσω στα παιδιά του Α3", ήταν το εξής:
Γεια
σας, παιδιά!
Ονομάζομαι Φύκιος Ποσειδώνιος και είμαι ένα μέλος της
μεγάλης οικογένειας του Ποσειδώνα, του γνωστού Θεού! Είμαι σίγουρος πως σας φαίνεται περίεργο
που σας γράφει ένα φυτό και μάλιστα με email. Αν όμως με γνωρίζατε καλύτερα
θα καταλαβαίνατε πως τίποτα δεν είναι περίεργο στην επικοινωνία μας. Όμως ας
πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Το τελευταίο διάστημα είμαι αρκετά προβληματισμένος και
στενοχωρημένος. Κινδυνεύω να χάσω το φως μου από τη συμπεριφορά των
ανθρώπων. Έτσι, αποφάσισα να αντιδράσω. Κάθισα στον υπολογιστή μου και
με μια πρόχειρη αναζήτηση στο internet είδα ότι η τάξη σας πρόκειται να
ασχοληθεί με τα φύκη, ενώ παράλληλα είστε και παιδιά με οικολογικές
ευαισθησίες. Είδα τη δουλειά που κάνατε φροντίζοντας τα φυτά σας και σκέφτηκα
πως, δεν μπορεί, σίγουρα είστε ευαίσθητα παιδιά και δε θα επιτρέψετε να γίνει
πραγματικότητα αυτός ο εφιάλτης που ζω.
Παιδιά, είμαι κι εγώ ένα φυτό της θάλασσας! Πολλοί μας αποκαλούν “φύκια”,
όμως δεν είμαστε! Είμαστε φυτά κανονικά, που πριν 60 εκατομμύρια χρόνια
αποφασίσαμε να ζήσουμε στη θάλασσα και το κάναμε! Σίγουρα όλοι θα έχετε
συναντήσει μέλη της οικογένειάς μου στις παραλίες που πηγαίνετε για μπάνιο.
Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε απογοητευτεί βλέποντας καφετιές ή
μαύρες κορδέλες στην παραλία. Δεν είναι παρά τα ξερά φύλλα μας που πέφτουν και
το κύμα τα βγάζει στην αμμουδιά. Έχουμε κι εμείς ρίζες, βλαστούς, φύλλα
πράσινα, κάνουμε άνθη και καρπούς, όπως τα σιτάρια ή οι τριανταφυλλιές!
Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται ή σιχαίνονται να κολυμπήσουν
όταν μας βλέπουν. Αυτό μου προκαλεί μεγάλο πόνο. Νιώθω απίστευτη μοναξιά και
ένα αίσθημα αδικίας με πλημμυρίζει. Εμείς, όπως κι εσείς, δεν μπορούμε να
ζήσουμε σε βρώμικο περιβάλλον! Επιλέγουμε νερά καθαρά και αμμουδερούς βυθούς
για να εγκατασταθούμε. Φαντάζεστε πόσο μεγάλη προσβολή αισθανόμαστε όταν σας
ακούμε να λέτε: “Δεν κολυμπώ. Η θάλασσα είναι βρώμικη, έχει φύκια”; Αν
μπορούσατε να μας ακούσετε, θα σας φωνάζαμε με όλη τη δύναμη των βλαστών μας:
“Εεεε!!! Μη φεύγετε! Είναι πεντακάθαρα τα νερά κι εμείς θέλουμε λιγάκι
παρέα!!!”... αλλά πού! Τις περισσότερες φορές μάς ρίχνετε ένα βλέμμα αηδίας και
μας γυρνάτε την πλάτη. Εμείς, τα θαλάσσια φυτά, αλλά και τα φύκη, μπορούμε να
σας δώσουμε σωστές πληροφορίες για το πού να κολυμπάτε ή να μην κολυμπάτε!
Α! μια και είπα “φύκη”... Παιδιά, τα φύκη -κι όχι “φύκια” που λέτε
συχνά- είναι κάποια κατώτερα θαλάσσια φυτά που δεν έχουν ρίζες, βλαστό, φύλλα,
ούτε κάνουν άνθη και καρπούς. Γι’ αυτό αγκιστρώνονται πάνω σε βράχια.
Έχουν ένα σωρό χρώματα! Είμαι σίγουρος ότι τα ξέρετε! Καφέ,
κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, άσπρα...! Φανταστικά είναι! Υπάρχουν φύκη που τα
“φύλλα” τους μοιάζουν με ομπρέλα, με βεντάλια, με ζελέ, με ταινίες…! Υπάρχουν
600 είδη στην Ελλάδα!!! Γενικά να ξέρετε πως τα καφετιά και μεγάλα φύκη που
μοιάζουν με θάμνους ή δεντράκια επιλέγουν να ζουν σε καθαρά νερά. Εκεί
κολυμπήστε άφοβα!
Αντίθετα, τα πράσινα φύκη, που μοιάζουν με ταινίες ή μαρούλια ή
ζελέ… επιλέγουν μολυσμένα νερά κι έτσι σας λένε ξεκάθαρα: “Μείνετε μακριά!”.
Όμως εσείς… δε μας ακούτε! Μας έχετε απορρίψει όλους! Κι έτσι
αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να σας στείλω email. Είμαι σίγουρος πως
εσείς μπορείτε να με καταλάβετε!
Παιδιά, όπως σας είπα και στην αρχή, ανήκω στη μεγάλη οικογένεια
του Ποσειδώνα, αυτού με την τρίαινα. Το σπίτι μου είναι η Μεσόγειος Θάλασσα. Ξέρετε ποια είναι αυτή
η θάλασσα; Ρίξτε ματιά στον παρακάτω χάρτη και θα καταλάβετε.
Βλέπετε το πράσινο χρώμα; Με συναντάτε σχεδόν παντού στη Μεσόγειο!
Εκτός από τις κόκκινες περιοχές. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι στην Ευρώπη μελετούν
πού υπάρχει σπίτι συγγενή μου για να υπολογίσουν πόσο καθαρά είναι τα νερά της
Μεσογείου! Τα λιβάδια που σχηματίζουμε στον βυθό απελευθερώνουν τόσο οξυγόνο όσο
δε φαντάζεστε, ενώ τα σπίτια μας είναι πάντα ανοιχτά και φιλόξενα για ψάρια,
χταπόδια, αχινούς, ανεμώνες, σφουγγάρια, χελώνες και ένα σωρό άλλα ζώα. Το ίδιο
συμβαίνει και με τα σπίτια των φυκών. Κι εκεί συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός
ψαριών κι άλλων θαλάσσιων οργανισμών. Σωστό υποβρύχιο πάρτι!
Δε μας αγαπούν όμως μόνο οι θαλάσσιοι οργανισμοί. Μας αγαπούν και
κάποιοι άνθρωποι… Για παράδειγμα από τα ξερά μας φύλλα φτιάχνουν μονωτικά για τις στέγες ή λιπάσματα για τα φυτά της ξηράς. Οι δε φίλοι μου, τα φύκη, έχουν εξαιρετικούς φίλους στα Χανιά.
Επιλέγουν ένα είδος φύκους και το κάνουν την περιβόητη “σαλάτα του γιαλού”.
Όταν βρεθείτε στα Χανιά… δοκιμάστε τη! Είναι εξαιρετικά νόστιμη και θρεπτική!
Άλλοι τα κάνουν σούσι, ενώ δε λείπουν και από διάφορα εργαστήρια
παραγωγής καλλυντικών! Βέεεεβαια! Επίσης κάποια συστατικά τους συναντώνται σε κοινά προϊόντα των σούπερ μάρκετ, όπως σούπες, παγωτά,
κρέμες, ζελέ και άλλα, ενώ έχουν φανατικούς θαυμαστές γιατρούς και
φαρμακοποιούς οι οποίοι μιλάνε με μεγάλο καμάρι για εκείνα.
Παρ’ όλα όμως τα καλά λόγια κάποιων ανθρώπων… η υγεία μου
κινδυνεύει. Πολλοί άνθρωποι συμπεριφέρονται τόσο εγωιστικά… Δεν είναι μόνο η
ρύπανση από τα εργοστάσια όλης της Ευρώπης, ή τα φυτοφάρμακα που καταφτάνουν
εδώ κάτω σε απίστευτες ποσότητες, είναι και η ρύπανση από τα ατυχήματα που
συμβαίνουν σε πετρελαιοφόρα πλοία, ή, ακόμα χειρότερα, από τα πυρηνικά απόβλητα
των εργοστασίων που θάβονται στη Μεσόγειο. Και για να μη βιαστείτε να πείτε πως
για όλα φταίνε οι άλλοι… να σας τονίσω ότι τα οικιακά σκουπίδια ολοένα και
συσσωρεύονται στον βυθό. Χελώνες, φώκιες, ψάρια, αλλά και οι φίλοι μου, τα
φύκη, δυσκολεύονται πια να επιβιώσουν. Ξεσπιτωνόμαστε από τα πλαστικά και τα
λύματα που καταφτάνουν σε μεγάλες ποσότητες εδώ κάτω. Το οξυγόνο χάνεται και
κοντεύουμε να πάθουμε ασφυξία, ενώ εγώ κινδυνεύω να χάσω εντελώς το φως μου! Παιδιά, η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη, κάντε
κάτι!
Γι’ αυτό πήρα το θάρρος να σας μιλήσω. Για να σας ζητήσω άμεση
βοήθεια. Είμαι σίγουρος πως εσείς κάτι θα σκεφτείτε για να βοηθήσετε να
σταματήσει αυτό το κακό. Διεκδικώ ένα καθαρό περιβάλλον για να ζήσω. Και να
‘στε σίγουροι πως υπάρχει τρόπος να ανταποδώσω το καλό που θα κάνετε.
Με τεράστια εκτίμηση κι ελπίδα συνεργασίας
Φύκιος Ποσειδώνιος
Λίγες ώρες αργότερα, τα παιδιά απάντησαν ως εξής:
Γεια σου,
κύριε Ποσειδώνιε!
Είμαστε τα
παιδιά του Α3 του 1ου Δημοτικού Σχολείου Γαζίου και απαντάμε στο email που μας έστειλες. Θα θέλαμε πολύ να σε
βοηθήσουμε γιατί αγαπάμε όλα τα φυτά και τα ζώα της θάλασσας!
Προτείναμε ήδη
στη Μαριλία, που είναι δασκάλα μας, να βοηθήσουμε όλοι για να ζεις καλύτερα.
Συγκεκριμένα, προτείναμε να καθαρίσουμε τις παραλίες της περιοχής μας, να
βάλουμε κάδους, ταμπέλες και καρτελίτσες για ενημέρωση του κόσμου, να
αμολήσουμε χαρταετούς με ταμπελίτσες: «Δεν πετάμε σκουπίδια στις θάλασσες», να
ενημερώσουμε με email, αφίσες,
φυλλάδια και ανακοινώσεις σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο όλους τους ανθρώπους
της Ευρώπης ότι κινδυνεύεις και πρέπει να σε βοηθήσουμε.
Θα χαρούμε
πολύ να αλλάξουμε εικόνες και email. Θα
περιμένουμε να μας γράψεις νέα σου και ανυπομονούμε να μάθουμε τι κάνεις.
Ευχαριστούμε πολύ και για τις πληροφορίες για τα φύκη και τις καθαρές θάλασσες.
Με αγάπη
τα παιδιά και
η δασκάλα του Α3
Μέχρι και αυτή την εικόνα με το πώς ένιωσαν ότι αισθάνομαι έφτιαξαν:
